Of ik op de radio zou willen getuigen?
Met die vraag werd ik zaterdagmiddag opgebeld door Te Gek!?. En hoewel ik een aantal weken geleden nog zei dat alles wat live zou zijn best wel eng vond, voelde ik meteen dat ik hier klaar voor was.
En zo geschiedde. Herbeluisteren kan hier. Het volledige fragment start op minuut 30, mijn getuigenis op minuut 40.
Veel luisterplezier!
Na de eerste keer wist ik het al: Dit wordt een vaste afspraak in mijn zomervakantie. En zo gebeurde het ook. Ik zakte de afgelopen week reeds voor de vierde keer af naar Drenthe om daar een weekje Buitenkunst te beleven.
Het concept is simpel maar geniaal als je ’t mij vraagt: een week lang workshops in verschillende kunstdisciplines (muziek, theater, schrijven, beeldend en dans) waarbij je de dag zelf pas kiest wat je volgt. De workshops zijn meestal voor elk niveau, tenzij anders aangegeven. Dit maakt dat experimenteren en grenzen verleggen heel evident wordt.
Dit alles vindt plaats in een heel mooi, groot bos waar alle deelnemers van de week kamperen. 
Ikzelf kies heel vaak voor muziek, maar ook theater weet mij wel te boeien. Dit jaar koos ik voor het eerst een schrijfworkshop: Het schrijflab. In plaats van met opdrachten te werken, konden we die dag zelf vragen stellen waarna we een gepersonaliseerde opdracht kregen. Deze konden we uitwerken in het prachtige bos.
Mijn vraag ging over gedetailleerd schrijven: Hoe speelt een schrijver het voor elkaar om bijvoorbeeld een hele pagina te schrijven over een kop koffie? Mijn opdracht was om dingen zintuiglijk te gaan omschrijven. Het resultaat lees je hieronder.
We zouden samen al improviserend muziek maken. Het is best wel warm in de tent en dat al zeker met zo veel mensen bij elkaar.
De trompettist maakt een opmerking over de tekstplaatsing van het spreekkoor. Hij is ondertussen de derde die dit doet. Als reactie ontstaat er een kring van mensen rond het bord met de tekst op, waarin iedereen zijn voorstel van tekstplaatsing doet. Dit wordt ondersteunt door het ritme van de drum. Ik maak me de bedenking dat het wel een hele grote groep is om mee te discussiëren.
Ik zie mijn buurvrouw zuchten en deze zucht bevestigt mijn gevoel: we zijn in een gemuggenzift verzeild geraakt.
Maar ik trek het me niet aan. Terwijl er een grote groep wat verder blijft zoeken en discussiëren, kijk ik de overgebleven buren aan.
De beat van de drums gonst door mijn lijf. Ik voel hem starten in mijn knieën. Hij kruipt richting mijn voeten en voor ik het weet sta ik te dansen. Ik vang soms een glimp op van de zoekende mensen, maar voel niet de behoefte me hierin te mengen.
Het ritme werkt niet enkel aanstekelijk voor mij, want al snel staan we met z’n vijven te dansen. Ik beweeg me ritmisch en zoek via mijn geneurie contact met de buurvrouw. Op de akkoorden die de contrabas en de basgitaar produceren, beginnen we te zingen. Al improviserend zoeken we ons een weg naar een fijn en aanstekelijk melodietje.
Ik vind het heerlijk hoe de klarinet op ons inpikt. We blijven al loopend ons deuntje zingen en dansen, waardoor voor mij de discussie op de achtergrond verdwijnt.
Ooit vatte ik het geniale plan op om samen met Izaskun een gedichtenbundel te schrijven. We stapten zelfs naar een echte uitgever!
Mijn vraag was of je zoiets anoniem kon uitgeven, want naar buiten komen met m’n verhaal zag ik op dat moment (nog) niet zitten. Dat bleek nogal complex en van die bundel kwam toen jammer genoeg niet veel in huis.
Maar het plan bleef hangen. Een paar jaar later schreef ik een samenhangend geheel van 7 gedichten . Een soort kortverhaal als het ware waarbij het de bedoeling is dat de gedichten in de juiste volgorde achter elkaar leest. Ik doopte het ‘Daar waar de tijd stilstond.’ en gebruikte mijn eigen tekeningen om deze te illustreren. Ik was op zich wel tevreden met het resultaat, maar ook toen zat delen er niet in. Slechts een enkeling mocht deze gedichten lezen.
Ondertussen zijn we weer een paar jaar verder en deel ik heel wat meer met jullie. En dus bij deze ook mijn bundeltje. Het zesde gedicht komt u misschien bekend voor, dat deelde ik namelijk al eerder ;).
Veel leesplezier!
Ik verbleef de afgelopen 5 dagen in de verre Kempen bij het gezin van Eva.
Het was heerlijk!
De dagen hier vlogen voorbij, tijd te kort om te genieten van alle fijne dingen. Ik deel graag enkele hoogtepunten met jullie :).
Het kampvuur van zondag, voorafgegaan door een heerlijke barbecue waar we gelijk d’echte marshmallows op roosterden.
Mijn naaiprojectje van maandag. Ik ben enorm blij met het resultaat! Ik naaide een omkeerbaar jasje (One to Hug van Mind the Whale) en een bijpassende babylegging (van Emma en Mona).
Ook de omgeving is hier zalig (voor een stadsmens als mezelf), en ik lag dan ook enige tijd in de zon te lezen in de tuin 🙂
Maar het algemene hoogtepunt van mijn dagen hier was -zoals u al eerder las- het gewoon kunnen zijn. Meedraaien in een gezin en volledig welkom zijn. Even cocoonen na m’n baalweek. Even rust.
En dus vertrek ik hier vandaag met een dubbel gevoel: ik ga het missen, deze week vakantie. Maar ik ben na het vinden van die resetknop weer klaar om thuis verder te gaan :).
Dikke merci, Eva & co.!
Ik moest m’n resetknop zoeken, dat was de afspraak. En dus ging ik vroeger als gepland richting het warmste gezin dat ik ken. Om even uit te blazen en om even gewoon te kunnen zijn.
Alles doet deugd aan hier zijn: de structuur van het meedraaien met de rest, het samen zijn en het warme gezelschap, …
En dus zit ik hier in de zetel, aangenaam moe van de fietstocht die we maakten, te genieten van al die dingen. Een betere resetknop kan ik me niet wensen!
Ik had een moeilijke week. Zo ver waren jullie al wel. En op moeilijke weken ben ik blij dat donderdag mijn wekelijkse afspraak bij mijn psycholoog is. Gisteren stelde ze voor om een brief te schrijven. Zo eentje die je nooit af zult geven, maar waarmee je wel wat dingen van je af schrijft.
En dus ging ik aan de slag. Het resultaat deel ik graag met jullie:
(pas op, hij kan heftig zijn)
Hallo,
U aanspreken is mijn eerste moeilijke stap die ik moet zetten.
Ik wil u niet aanspreken. Ik wil uw aandacht niet trekken. Uw priemende blik niet mijn richting uit laten komen. Uw ogen niet terug over mijn lijf laten glijden.
Maar toch doe ik het, toch verzamel ik al mijn moed om een gepaste aanspreektitel te vinden.
Want ook dat is moeilijk. Spreek ik u aan met de woorden die u verdient? Met de woorden die mijn weggestopte kwaadheid uitdrukken, maar die mij ook zo kwetsbaar maken?
Ik fantaseer over de aanspreektitel ‘degoutante eikel’ of ‘walgelijke klootzak’, maar ik durf niet.
En dus houd ik het beschaafd, zoals ik al veel te lang doe. Ik hou me kalm, geef geen weerwoord en heb een vreemde loyaliteit aan u.
Maar dat verdient u niet!
U verdient geen respect. De mijne niet, noch die van anderen! U verdient als het van mij afhangt niets goeds.
En ook dat vind ik moeilijk.
Mag ik met al mijn verdriet, met al mijn walg en al mijn schuldgevoel u zoveel slechts toewensen?
Maakt mij dat als mens niet minstens zo slecht? Of nog slechter?
En toch kies ik ervoor u toch aan te spreken, u toch aan te kijken (al kan ik dit voorlopig enkel figuurlijk) omdat ik wil dat u het weet.
Ik wil dat u mijn pijn leert kennen, mijn wonden, mijn nachtmerries, de dagen dat ik huil. Ik wil dat u onder ogen ziet welke ravage u ooit aanrichtte. Maar ook hoe ik hier tegen vocht. Hoe ik op de moment zelf misschien weinig weerstand bood, maar hoe ik achteraf alles deed om in leven te blijven. En hoe ik daarna, eens het overleven stopte, vocht om een leven uit te bouwen.
Ik spreek u vandaag aan omdat ik u wil meedelen dat ik, toen ik u deze week wel 3 keer tegenkwam, verder ging met mijn leven. Ik wil u vertellen dat ik verder leefde, verwerkte en kan zeggen dat u niet langer mijn leven zult controleren.
Ondertekend,
Uw slachtoffer.
Ik vind het de laatste tijd bijzonder moeilijk om dingen op papier te krijgen.
Dat de vlakte die ik voel daar iets te maken mee heeft, las u al. Maar Daarnaast zit er ook veel verdriet. Verdriet dat ik maar moeilijk gedeeld krijg. Vandaag doe ik echter een poging tot delen.
Het begon allemaal toen ik hem terug zag. Hij – een kennis uit lang vervlogen tijden – die in het verleden alles behalve respectvol voor me was.
Ik schrok me voornamelijk te pletter, al was het niet onlogisch om hem op die plek tegen te komen. Maar na jarenlange radiostilte, had ik het niet meteen verwacht.
Na een moment van verbijstering, kwam het verdriet. Ik wilde huilen, roepen, tieren! Maar vooral wegkruipen in een bolletje en getroost worden. Maar ik kwam tot niets.
Het verdriet is als een blok beton in mij: een zwaar en log ding waarmee ik niet veel kan. De kern is me voorlopig vrij onbekend.
Ik riep meteen hulp in van vrienden en was zo blij dat zij naar me toe kwam! Maar onlosmakend van alle goeds dat ze me gaf, onlosmakend van alle pogingen die ik ondertussen ondernam, blijft hij aanwezig.
En dus kruip ik deze week in bed en geef ik mezelf 1 week de tijd om te rouwen om het kind in mij dat moest ondergaan.
1 week om mijn verdriet centraal te zetten, 1 week waarin ik mag knoeien. Een week waarin het oke is dat de afwas blijft staan en mijn wasmand uitpuilt. 1 week waarin ik op zoek ga naar de gedachten achter het verdriet en de manier waarop ik hiermee kan omgaan.
Na deze helse week volgen 3 dagen waar ik enorm naar uitkijk. Even uitrusten in het warmste gezin dat ik ken. Even thuiskomen en me volledig herpakken.
Maar voorlopig dus vooral veel verdriet.
Mijn verhaal over het omgaan met borstkanker
Watching from a distance to see more...
Living Together in Perfect Cacophony
