De medicatieafbouw ging weer een stapje verder: medicijn nr. 2 vloog er volledig uit. Het vraagt wat geëxperimenteer en een kleine verschuiving, maar die neem ik er gezien de bijwerkingen van dit medicijn graag bij. Al blijft het best wel spannend als je ’t mij vraagt!
En toen kwam ik tot mezelf (Ik besloot trouwens niet meer te spreken over ‘stilvallen’, te negatief geconnoteerd, te veel gekoppeld aan passiviteit.) Of er een verband is, weet ik niet. Maar er zijn tranen met tuiten als gevolg.
Bij mijn gevoel komen was nodig, en ’t is zo ver..
Het verdriet is de laatste dagen immens en voornamelijk onvoorspelbaar. Zware thema’s en heftige indrukken vullen mijn dagen. Ik word gelukkig omringd door de juiste, lieve mensen.
Door de zwaarte van deze week besloot ik in het weekend richting de verre Kempen te trekken, naar mijn vaste stekje bij dat liefste gezin dat ik ken. Om even voor mij te laten zorgen en even thuis te komen.
Heel welkom in ons thuis!
LikeLike