Feest

Wat voor velen een namiddagje bij de familie zou zijn, voelde voor mij aan als een fantastisch feest!

Het begon met spelletjes spelen. Het was iets met 2 mollen en sabotage. Ik snapte er niets van en zette dan ook de doodsteek-zet.

Daarna ging het over in een lekkere , uitgebreide picknick (Thanks Franne!) en eindigde we weer met spelletjes.

Een topformule als je het mij vraagt!

Ik moet toegeven, zelfs na ons goed gesprek van een aantal weken geleden bleef ik het op voorhan spannend vinden.

Volledig overbodig, zo bleek vanaf seconde 1.

Ik ontspande en kon helemaal mezelf zijn.

Bij deze bewezen: Ze zijn echt de beste broers en zussen die ik me kan inbeelden!

Advertenties

Thuis

Het zomers weer doet wonderen.

Het kruipt onder mijn huid, ik voel het bewegen in m’n lijf, wat mij meer energie geeft.

Zo ga ik tegenwoordig met de fiets naar huis en kom ik ook op andere momenten al eens uit mijn bunker.

Die lijn trekt zich ook in mijn denken door.

Dat ik nog lang moet wachten op Melle, dat staat vast. Waar ik zal wachten is bijlange nog niet duidelijk.

Maar deze week gebeurde er iets speciaals.

Zomaar, uit het niets (of uit een stukje hoop?) kreeg ik het gevoel dat dat wachten niet per se in opname hoeft te zijn.

Voor velen misschien een onbenullige gedachte, maar voor mij was dit (gewoon al maar de optie kunnen benoemen) een heel grote stap.

Het is een gedachte die de eerst komende weken waarschijnlijk niets aan mijn parcours verandert. Maar het is er wel eentje om te koesteren.

Contentement

Ik ben herstellende.

Iets in mij ondergaat een licht proces van verandering.

Dat het een klein proces is, bijna niet te vatten, maakt het nog heel fragiel.

Ik merk vaak hoe een klein duwtje of druppel in de verkeerde richting nog steeds alles overhoop kan gooien. Of hoe momenten van dissociatie nog zo om de hoek loeren. Net zoals alle angsten en hallucinaties die ik blijf ervaren.

Maarbon, laat me nu even focussen op het positieve.

Ik voel me tussen de dutjes die mijn medicatie me nodig doen blijven hebben, wel wat lichter.

Het lukt me bijvoorbeeld steeds vaker om naar huis te fietsen (en dat ligt aan meer dan het weer alleen). Ik maakte de laatste weken ook weer enkele kledingstukken, het een al geslaagder als het ander. Maar er was een sporadische focus die er voordien niet was.

Het blijft wel zoeken naar een goed evenwicht tussen slaap en activiteit.

Maar ik ben een zoekend mens met wat contentement over hoe het nu loopt.

Puf

Er gebeurt niet veel in mijn leven.

Of

Er gebeurt heel veel in mijn leven.

Het zit zo: ik ben mezelf in gang aan het proberen trekken, wat af en toe wel eens lukt. Of toch meer dan een tijdje geleden.

Ik naaide enkele kledingstukken en ga tegenwoordig met de fiets naar huis. En lezen , dat lukt me ook wel eens.

Maar al die dingen kosten energie, en daar knelt het spreekwoordelijke schoentje.

De theorie luidt als volgt:

Hoe meer je tegen je vermoeidheid in gaat met leuke activiteiten en dingen die je een goed gevoel geven, des te groter je tevredenheid ’s avonds. En dat is het doel. Een voldoenend leven hebben.

Ik vind het wel een theorie waar iets voor te zeggen valt. Ze klinkt plausibel en hanteerbaar, en dat is wat ik nodig heb. Concrete, tastbare dingen.

Het probleem waar ik echter over struikel is dat ik die energie gewoon nog niet heb.

En dus bekoop een actievere periode met dagen waarop ik m’n bed niet uit kan omdat ik in slaap val waar ik zit.

Hoe dan ook blijft het een balanceeroefening tussen geen puf hebben en toch zinvolle dagen hebben.

Gesprek

En toen was het plots zo ver.

Het gesprek waar ik al jaren naartoe werkte en ik een dikke maand geleden eindelijk vastlegde vond net plaats.

Goed voorbereid maar met een bang hartje wachtte ik de broers en zussen op.

Die angst en nervositeit bleken voor niets nodig.

Vanuit een zeer neutrale en respectvolle houding beluisterde ze hoe ik mijn brief voorlas. Een brief waarin ik mezelf met mijn pijnpunten blootgaf,

Wat daarna volgde was een warm gesprek vol humor. Eentje waarin ze luisterden en vertelden over hoe de dingen binnen kwamen bij hun en waarin ik kon horen en voelen dat er geen gebrek aan interesse

Na al die zwaarte van de afgelopen dagen, valt er nu zeker een last van mijn schouders.

Ik had niet beter durven dromen!

Scheurkalender

Dit jaar heb ik als scheurkalender een bucketlist-versie. Elke ochtend sta ik op met een opdracht. De een al wat realistischer als de andere, maar tot nu toe verdwenen ze keer op keer de vuilbak in.

Tot vandaag.

de opdracht luidde: schrijf een liefdesbrief.

maar eerst even dit: Gisteren had ik een moeilijke dag. En dat is een understatement. Ik kreeg een boodschap waarmee ik het nog steeds lastig mee heb.

Treurig zat ik vandaag op mijn veilig plekje van de afdeling toen de ervaringsdeskundige me voorstelde een brief te schrijven. Gewoon omdat dat nu eenmaal een manier is die me helpt met het omgaan met dingen die rond me gebeuren.

En dus deed ik dat.

Het werd een brief waarvan ik niet per se weet of deze ooit bij de ontvanger terecht gaat komen. Het werd ook geen liefdesbrief, maar wel een brief vol liefde.

zoekend naar een manier om hiermee om te gaan.

 

Vod

Ik ben zo afgevlakt en verward als een uitgewrongen vod. En lastig dat ik dat vind!

Heel der gesprekken en dagdelen verdwijnen in de chaos van mijn hoofd.

En niet Alleen ik heb hier last van. Zo belde ik vandaag met mijn liefste lieveling en vertelde zij mij hoe moeilijk het voor haar is een vriendschap met een uitgewrongen vod te hebben.

En terwijl we wel een uur belden, merkte ik zelfs in dat gesprek hoe ik vergeet en enkel nog poog tot.

Het werd een zwaar en lang gesprek waarbij ik naar mijn gevoel enkel kon beamen dat een uitgewrongen vod geen ideale vriendin is.

Het jammer is dat de oplossing niet voor het grijpen ligt.

Ik zou mijn medicatie -die waarschijnlijk de boosdoener is in heel het verhaal- kunnen stoppen. Maar ik denk dat ik als psychotische vriendin misschien nog wel een slechtere vriendin zou zijn.

Anyway, ik geraak er niet aan uit maar baal enorm!