Een nieuwe afdeling betekent een nieuwe manier van werken. En daar komen ook heel wat nieuwe inzichten bij.
Zo is er bijvoorbeeld de theorie dat wat ooit als psychotisch omschreven werd misschien wel past binnen een dissociatieve identiteitsstoornis.
En dat haalt me overhoop, want waar kan ik nog van aan?
Toen ik ooit het etiket ‘psychose nao’ kreeg opgeplakt, bracht dit voor mij klaarheid. Ik had al jaren last van een groot beest dat eindelijk een naam kreeg. Dit maakte al mijn klachten werkbaarder.
En hoewel ik de laatste jaren wel vaker hoorde hoe ik geen typische psychoot ben, kon in me toch identificeren met dit label. Ik zocht en vond handvaten die me een beetje grip gaven op waar ik al jaren op botste.
Maar het bleef balanceren op een slappe koord. Want ondanks de lange zoektocht naar de juiste medicatie en therapie, bleef ik veel last hebben van zwarte gaten in mijn geheugen en andere klachten die niet per se verklaard konden worden door die psychotische kwetsbaarheid.
De nieuwe inzichten voelen hierdoor niet als een bedreiging aan. Integendeel, ik kan me hier steeds meer in vinden.
Ik weet nog niet veel weet over die dissociatieve identiteitsstoornis (DIS), maar de kenmerken klinken me niet vreemd in de oren.
Het horen van kindstemmen, het oprollen in een bolletje bij angst en het kwijtspelen van tijd zijn bijvoorbeeld klachten die volledig passen bij DIS.
Dit is een vernuft beschermingspatroon dat zich heeft gesetteld naar aanleiding van trauma op jonge leeftijd. Het patroon manifesteert zich in verschillende delen die elk hun specifieke functie hebben binnen mijn bestaan.
En net als dat het een zoektocht was toen ik tien jaar geleden mijn etiket ‘psychotische kwetsbaarheid’ kreeg, zal het nu ook zoeken worden naar hoe ik hiermee aan de slag kan.
Maar ik voel dat ik steeds dichter bij de essentie kom, en dat maakt de zoektocht de moeite waard.
