Proces

Buh!

Het is allemaal even genoeg geweest.

De afgelopen week ging ik pijlsnel van redelijk oké naar een wrak, om nu de week af te sluiten met de balans op nipt matig. Het was turbulent, dat alvast.

Ik baal van al deze zwaarte, zie het vaker niet dan wel zitten. En toch werd het me gisterenmiddag tijdens een gesprek met de dokter meer dan duidelijk dat ik slechts in het begin van een zwaar proces sta waarin ik nog wel wat waters te doorzwemmen heb. Ze vertelde me dat ik hier door moet, tenzij ik terug wil naar hiervoor. Een harde boodschap, eentje die me ook best wel bang maakt.

We spraken over de afbouw van de medicatie en de bijkomende achterdocht die weer piekt. We vroegen ons samen af wie er dan exact achterdochtig is en wat de functie kan zijn van al die angsten?

Ik concludeerde dat ik het nog niet weet, maar dat ik bereid ben om dit gevecht aan te gaan en dit uit te zoeken, babystap voor babystap.

En dat is oké, zolang ik het proces maar aanga.

Bestie

Ik mis haar massaal! En hoewel dat waarschijnlijk geen correcte uitdrukking is, is het toch de enige manier om aan te geven hoe groot het missen is.

Zij is de beste vriendin en gaat sinds 15 dagen haar droom achterna: 2500 kilometer te voet naar Compostela.

En terwijl ze als pelgrim op tocht is en ik haar verhalen volg via de dagelijkse posts, mis ik haar dus.

Ik gun het haar zo hard en wil geen domper zijn op de feestvreugde. Ik wens haar een prachtig pad waarop ze kan bezinnen en beminnen. Ik hoop dat ze op haar tocht fantastische medewandelaars tegenkomt en dat ze kan genieten van het feit dat ze dit fysiek (terug) kan. Ik hoop dat ze op haar tocht durft nemen wat ze tegenkomt, in plek van steeds te geven wat ze heeft. Dat haar hartje nóg meer groeit en soms van puur enthousiasme eens overslaat. Of dat ze ontroerd geraakt, gewoon zomaar of vanuit pure schoonheid.

Ik wens haar al dat moois toe. En daarna wens ik haar en even spetterende thuiskomst toe als dat haar vertrek was. Dan wens ik haar een feest toe met iedereen die ze graag ziet.

Tot dan denk ik, om te compenseren, maar wat extra aan haar en haar pracht-tocht.

❤️

Heet

Het wordt me te heet onder mijn voeten. Figuurlijk dan, want die warmte heeft weinig te maken met de hittegolf van de laatste week.

Ik merk de laatste tijd hoe mijn binnenwereld van zich laat horen. Pijnen en andere lichamelijke gewaarwordingen vallen me steeds vaker lastig. En hoewel mijn hoofd nog in een vluchtmodus zit en vooral niets wilt opmerken, schreeuwt mijn lijf het des te harder uit.

Dat dit eng is, is een understatement.

De connectie met mijn lijf is iets waar ik enorm bang voor ben. Het liefst van al was in een kopvoeter, zoals kleine kindjes personen tekenen. Geen vervelend lijf waarmee je in de clinch kunt liggen.

Maar in ben geen kopvoeter en mijn lijf is helaas wel deel van mezelf.

En dus oefen ik in het gewaarworden van lichamelijke sensaties. Ik merk op, luister en probeer te handelen naar de noden ervan.

Het is een hele zoektocht, dat verzeker ik je. Eentje waarvan ik best wel baal dat ik deze moet gaan.

Leven

Een dissociatieve identiteitsstoornis, ik vind het een vernuft iets. Fascinerend, interessant en tegelijkertijd absoluut niet leuk.

Uit de educatie die ik hier op Umoja krijg, leer ik steeds meer over hoe dit complexe geheel in theorie werkt. Zo vormen er zich delen en is de persoon met DIS niet goed geïntegreerd. Op die manier ontstaan er copingmechanismen om om te gaan met dat wat te zwaar is voor een kind. En hoewel ik nog steeds aan het prille begin van mijn traject sta, leer ik mezelf en die verdomde delen stapsgewijs beter kennen.

Dat die stapjes best in millimeters uitgedrukt worden, blijkt volkomen normaal te zijn. Sterker zelfs: ik voel me slechter als ervoor. Ik twijfel aan alles en merk ik dat mijn innerlijke criticus sterker is dan ooit tevoren. En ook dat is niet vreemd, een proces verloopt nu eenmaal niet in een rechte stijgende lijn.

Maar eindelijk heb ik het gevoel dat ik naar de essentie ga. Ik praat over pijnlijke dingen waarover ik nooit eerder sprak en voel emoties waarvoor ik altijd al bang was. Dat dit verdomd moeilijk is, staat vast, maar toch ben ik blij dat het gebeurt.

Het wordt een lange en lastige weg. Maar wel eentje die ik moet gaan om te kunnen leven.

Pelgrim

Vandaag nam ik afscheid van haar. Niet voor altijd weliswaar, dat zou mijn hartje niet aankunnen.

Zij vertrekt voor even, haar droom achterna.

Te voet met een doel: Santiago de Compostela. Het wordt zo een reis waarbij de tocht belangrijker is dan de bestemming en ondertussen hoopt ze te bezinnen.

Ik ben verschrikkelijk fier op haar: ze schreef een top-thesis en studeerde af in een graad waar ik alleen maar van kan dromen.

Aan haar groot avontuur hangt ook onlosmakend dat mijn maateke de komende maanden op een andere manier in mijn leven gaat zijn. Minder in levende lijve, maar des te meer in mijn gedachten. Even niet samen naaien of schrijven, maar nog meer denken aan haar.

Ik hoop dat het het avontuur van haar leven wordt, en dat ik over een aantal maanden kan luisteren naar al haar spannende verhalen.

Een ding staat vast: wij gaan haar missen!

Voltijds

Een week voltijds therapie volgen wordt wel eens vergeleken met een voltijdse job.

Ik kan inderdaad niet ontkennen dat dit zwaar is, maar het niet zo milde stuk voor mezelf vind dat ik vooral niet flauw moet doen.

En waar een werkende mens het weekend vaak als rustpunt ziet, is dat bij ons ook de bedoeling.

Daar loopt het soms mis.

Ik val niet graag stil. Dan komen er te veel gedachten en beelden. De zo onder controle gehouden gevoelens krijgen dan de kans om zich volop te laten voelen. En dus plan ik in mijn dagen weinig rustpunten in.

Op zo’n momenten merk ik dat ik vooral bezig wil blijven. Ik naai langer dan dat ik er plezier van heb en ik ruim op wat al lang in orde was. Als er dan niets meer te doen is, loop ik wat verloren te dwalen. Ook bij het gaan slapen is er dan een verschrikkelijke drempel die ik over moet.

Niet kunnen rusten is niet alleen lastig, het wreekt zich na een tijd ook. Ik geraak overprikkeld en verlies de voeling met het hier-en-nu.

Het is een gekend werk- en groeipunt dat er al een hele tijd is en waarschijnlijk nog een hele tijd zal zijn.

En daar baal ik om!

Hoofd

Ik voel dat ik in mijn hoofd zit.

Kan je dat echt voelen of is dat iets dat je weet?

Ik voel niet veel, maar denk wel na over mijn lijf. Ik denk aan de pijnen, de krampen en de last die ik doorheen de dag gevoeld heb. Ik denk aan wat ik vandaag gegeten heb, of eerder wat niet. Daarbij bedenk ik me dat letten op melkproducten weer voor een hyper-focus binnen mijn eetpatroon gaat zorgen.

Ik voel ondertussen dat het water dat over mijn schouders loopt, warmer wordt. Het doet deugd, mijn lichaam ontspant voor even.

Ik besef dat ik in mijn lijf zou moeten zitten, maar ook dat speelt zich enkel in mijn hoofd af.

Op automatische piloot werk ik mijn lijstje af: haar wassen, zeep op mijn armen, op mijn romp, .. Steeds hetzelfde ritueel, voor de rust.

En ook dat is beredeneerd met mijn hoofd.

Ik gruwel van het feit dat ik vandaag het plaksel van mij moet prutsen. Te confronterend. Even schieten er beelden door mijn hoofd, ik verkramp.

Ik stap uit de douche, droog mij af. En weer werk ik hierbij een lijstje af. Mijn automatische piloot is sterker dan mijn kracht om te durven stilstaan.

Ik overleef de douche.

Eens op de gang merk ik dat er een man voor Adelheids bureau zit. Mijn hoofd vult zich met angst, mijn lijf volgt.

Ik schiet gelukkig sneller in mijn kamer dan dat ik in het ‘toen en daar’ schiet. Ook deze hindernis overleef ik hierdoor.

Ik voel me bang. Mijn lijf verkrampt. Hierdoor krimpt het, alsof ik ook letterlijk jonger word. Ik oriënteer me in mijn kamer.

Één juli, tweeduizendnegentien. Mijn veilige kamer op Umoja. Melle.

De knoop in mijn buik verdwijnt, ik tel mijn uitademhalingen.

Ik weet niet zeker of ik dit een overwinning wil noemen.

& Sun

‘Of ik een portfolio heb van mijn naaicreaties?’

Die vraag kreeg ik van een enthousiaste verpleegkundige. Ik bedacht me toen – weeral- dat ik te weinig foto’s neem van wat ik maak.

En dus was er een plan: een heuse fotoshoot in de mooie tuin van een koorvriendin.

Als fotograaf ben ik gezegend met een beste vriendin mét talent. Die shoot kwam er dus op een bloedhete, mooie dag.

Als eerste een wikkelkleed uit La Maison Victor. Ik koos voor een iets zwaarder vallende punta di roma in een van mijn favoriete kledij-kleuren: oker. Het kleed werd een succes, ik draag het dan ook heel graag.

 

Als tweede een pull. Het patroon haalde ik uit ‘I love sweaters’. De beide stoffen hebben glinsters in zich en laat dat iets zijn wat ik niet vaak draag. Deze pull werd zelfs met glitters toch een favoriet van mij!

Het volgende kleedje stelde ik zelf samen van twee bestaande patronen uit de Knip die ik op maat aanpaste. Het werd mijn eerste kleedje dat ik maakte en doordat het op maat getekend is, draag ik dit super graag. Ik maakte ondertussen al enkele versies. Hieronder een zwart in punta di roma en eentje in een lichte tricot.

Ik ken mensen die gruwelen van een patroon meerdere keren maken. Ik heb dat niet. Een patroontje dat als gegoten zit, durf ik (zoals het vorige kleed) in veelvoud te maken. Zo ook de volgende T-shirt.

Ik kocht enkele couponnetjes stof en puzzelde twee shirtjes samen.

Naast al die kleedjes en T-shirts, waagde ik mij ook eens aan een broek. Het was een berekende gok, want meestal passen broeken mij niet. Ik koos een eerder goedkoop stofje voor een proefversie uit en maakte deze short.

Een paperbag en twee toffe zakken die afgewerkt werden als riemlussen, ik vind hem alvast top!

Een patroon in een goedkoop stofje maken om de maat en het patroon te checken, het is een vaak gebruikte truc van mij. Zo ook bij deze jas.

Het proefmodel in katoen werd echter zo een mooi afgewerkte jas, dat ik besloot hem toch te dragen en de softshell-versie uit te stellen tot het terug wat slechter weer wordt.

Ik had te weinig petrol-stof en improviseerde met andere kleuren. Het ging toch geen jas worden om te dragen, zo dacht ik. En net die andere kleuren maken hem des te leuker!

De jas heeft twee mooi weggewerkte zakken mét rits en een afneembare kap. Ik vind het een zalige zomerjas!

Voila, enkele stukken die ik voor mezelf maakte. Merci voor het leuke plan, merci voor de leuke locatie en merci voor de mooie foto’s!

De cadeau-stukken fotografeerde ik niet, maar de ontvangers mogen mij steeds een fotootje sturen!

 

Tai-chi

In de sessies lichaamswerk is het de bedoeling om met je lichaam als instrument aan de slag te gaan. En dat is niet evident als je je lijf zo slecht aanvoelt en je zo een slechte relatie hebt als ik met het mijne.

Het is heet en dat maakte dat we een rustige activiteit uitzochten. Het plan: tai-chi.

De bedoeling was om via rustige bewegingen en ademhalingsgewaarwording in contact komen met jezelf. En daar liep het mis.

De confrontatie met mezelf vind ik super moeilijk. Bewust worden van je lijf en alles daarrond, triggert mij enorm.

Ik speelde de realiteit kwijt. Het werd wazig in mijn hoofd, mijn zintuigen lieten het afweten en ik geraakte de tijd kwijt.

Ik weet niet wat ik het meest frustrerend vind: het feit dat ik mezelf bescherm of hoe dit gebeurt.

Het maakt dat ik wankel in mijn motivatie: dit slechte gevoel wil ik niet opnieuw opzoeken.

En toch weet ik dat dat hetgeen is dat ik moet doen.

Zucht!

Waterpret

Het zijn zware tijden.

In therapie bots ik voortdurend tegen mijn strenge innerlijke criticus. Ik stel mezelf en alles rondom mij heel de tijd in vraag, pieker en voel vooral veel.

Een van de eerste dingen die je doorgaans in therapie leert, is dat zelfzorg tijdens je parcours heel belangrijk is.

En dus nam ik dit weekend even tijd voor mezelf, samen met mensen waarbij ik me goed voel.

Op de planning: een heuse zwembad-BBQ met de koorvriendinnen, een frisse ochtendduik op een eerder middags uur en een goed boek in mijn hangmat.