Boosdoener

Toen het geraas niet beter werd, besloot ik toch maar even m’n arts op te bellen. Goeien bal bleek achteraf want het zou gaan om een bijwerking van de recent verhoogde medicatie. 

Tot nu toe vielen in al die jaren dat ik medicatie neem mijn bijwerkingen al bij al mee. Op wat tremor, gewichtstoename en een suf hoofd na bleef ik gespaard van die gruwellijsten die je in de bijsluiter leest. 

Maar daar kwam dus verandering in. 

De afbouw van de boosdoener werd ingezet en vanaf morgen neem ik een medicament dat zou moeten compenseren. Een oplossing is dus in zicht. 

Ik hoop dat dit snel over gaat! 

Advertenties

Emotioneel

Ik ben nogal emotioneel de laatste tijd,  dingen komen nogal binnen. Gisteren was bijvoorbeeld weer zo’n dag.

Het begon al met mijn kine-sessie. Hierin werken we via onder andere massage aan de vertroebelde band die ik door mijn trauma’s met mijn lijf heb. Normaal gezien lukt het me tegenwoordig wel een beetje om te ontspannen tijdens zo’n sessie. Gisteren niet.

Met een hoofd vol gedachten en een lijf vol emotie lag ik daar te hopen dat de sessie vooral zo snel mogelijk gedaan zou zijn.

De dingen die binnen komen zijn gelukkig niet alleen negatief getint. Zo was er ook haar bericht.

Zij, mijn individuele begeleidster uit vorige opname die ik immens mis, mailde me omdat ze dat ooit beloofd had. Gewoon om de groetjes te doen. Niets groots, maar voor mij wel heel speciaal.

Daarna sprak ik af met m’n maateke om wat te hangen tegen elkaar op een bankje om de fatale saaiheid van het studeren wat te doorbreken. En om te zorgen voor elkaar. Het werd een mooi, warm moment. En ook toen kon ik intens voelen hoe zalig ik dit vond en hoe graag ik haar zie.

’s Avonds hadden we de jaarlijkse afsluiter van ons koorjaar. Weer geen grootse dingen of activiteiten, maar gezellig samen zijn met een toffe bende. Dit werd voor mij zo een mooie, speciale avond net doordat ik mijn emoties kon voelen en delen. We babbelden met enkelen tot in de vroege uurtjes over het leven en de dood. Over gemis en oude pijn en over sterke stukken. De avond sloot ik af met een welgemeende en zo deugddoende knuffel.

Het was intens en heftig en op structuur scoorde ik gisteren een dikke nul, maar ik kreeg door het kunnen voelen zo veel mooie momenten terug.

 

Razend

Het is er weer, het geraas. 

Me moeilijk kunnen concentreren, wiebelende benen die meer onrust veroorzaken dan wegnemen en een algemeen opgejaagd en angstig gevoel.

Door mijn aderen lijken wel brokken te razen. De onrust is enorm.

Mensen die me goed kennen, zien het aan mij. Ik kijk schichtig zeggen ze. En ik maak een wazige indruk, dat ook.

Mijn hoofd schiet alle kanten uit. Mijn bloed lijkt sneller te stromen. Ik kom constant adem te kort. 

Het gestaakte afbouwschema werd volledig gestopt. Er kwam zelfs weer wat bij. Omdat dat nu even moet. 

Ik voel me ontnuchterd. Goede periodes blijven zich afwisselen met periodes waarin het vechten is om niet te verdrinken in angst, achterdocht en trauma. 

Maar ik zorg goed voor mezelf. Ik zoek rust op, plan genoeg slaap in en laat me omringen met mensen die me deugd doen. Omdat ik hier wel vat op heb. 

Ik hoop dat dit snel overgaat. Echt. 

Reserves

Ik heb tegenwoordig het concentratievermogen van een vod. Geen dus. 

Lezen lukt me niet meer, zangoefeningen verknoei ik en zelfs tv kijken is moeilijk. 

Dit alles staat mijn ambitieuze stuk in de weg. 

Job niet gekregen? Niet erg!

Opleiding verderzetten? Doe maar niet!

Zanglessen? Liever niet! 

Het gevoel alsof niets meer lukt werkt behoorlijk deprimerend. Ik zit in mijn reserves. 

Waar dan dat exacte keerpunt zat tussen mijn duidelijk betere periode en dit, vind ik een moeilijke vraag. Al zou het wel fijn zijn deze te kunnen beantwoorden en dan met dat concrete element aan de slag te gaan. 

Er zijn verschillende factoren aanwezig: Ik slaap minder, heb meer last van achterdocht en kwam een nare persoon uit het verleden weer vaak tegen. Geen goede dingen, maar voor mij blijft het helaas weer een kip-ei-raadsel. 

Eén ding is zeker: ik moet nu voor mezelf zorgen. Genoeg slaap, veel rust, fijne contacten, ontspanning,… 

Dit weekend staat er dus niet veel op de planning. Een beetje naaien en blokkende vriendjes een bezoekje brengen. 

Omdat ik het mag van mezelf! 

Waakzaam

“Of ik niet gewoon voor altijd dezelfde medicatie kan nemen?”

Dat vroeg zij me gisteren als een bezorgde vriendin naar aanleiding van mijn verhoogde achterdocht. Want die is er helaas terug sinds ik weer medicatie afbouw. 

Een mooie, gevatte en bezorgde opmerking die ik volledig snap. Het zette me ook aan het denken over mijn houding ten opzichte van mijn medicatie. 

Is het per se nodig het risico op te zoeken dat gepaard gaat met medicatie afbouwen? Waarom mij niet gewoon neerleggen bij een combinatie waarop ik stabiel ben? Ook al is dit dan wat meer.

Toch vrees ik dat het antwoord op haar vraag helaas neen is. 

Op het continuüm met als uitersten geen last en psychotisch fluctueerde ik het afgelopen jaar nog te fel. Een verhoging van mijn medicatie was een half haar geleden dus nodig.

Maar sederende medicatie met veel lastige bijwerkingen neem ik natuurlijk liefst zo kort mogelijk. Er werd weer in overleg een traag afbouwschema opgesteld. 

Vlak voor een van de laatste stappen kreeg ik weer last. 

De overtuiging dat mensen het over mij hebben, sloop mijn hoofd binnen. Gelach op staat moest wel om mij gaan en slechte intenties zijn overal. 

Ik staakte het schema en vanaf nu is het afwachten hoe het verder evolueert. 

Het blijft balanceren op een slappe koord. Een vermoeiende, eindeloze zoektocht.

Maar voorlopig geen reden tot paniek. Ik blijf waakzaam over mezelf, verzorg me goed en laat me omringen door mensen die me enorm veel deugd doen. 

Let’s dream

Zij die mijn crowdfund of facebookpagina volgen, zagen misschien al wel een eerste foto passeren, maar bij deze deel ik graag het eindresultaat.

Voor moest je nog niet mee zijn: ik neem deel aan de ‘Let’s Party Contest’ van Lotte Martens. Daarbij maak je een naaisel met onder andere stoffen van haar.

Ik koos ervoor om in te zetten op originaliteit en bekleedde een voetbankje.

Ik vind het jammer dat ik vergat om een voor-foto te nemen, maar laten we zeggen dat het er nogal ouderwets uitzag. Dit is hoe het er nu uitziet:

 

Mijn inzending mail ik vandaag met deze begeleidende tekst:

Er was eens, nog niet zo lang geleden, een droom.

Terwijl de wind woei door haar haren, haar mooie gouden haren,  zat zij opgesloten in haar zolderkamer. Eenzaam en dromend over mooie creaties en verbinding tussen mensen.

Wat ze niet wist, was dat ze zelf een creatie was. Een mooi plaatje dat verbinding schiep tussen de mensen die haar samen tot leven wekten. Van de brainstorm aan de ontbijttafel naar de hulp bij het zandstralen van het voetenbankje tot aan het bekleden met de gestikte stof.

Het werd een mooie samenwerking. En zo kwam haar droom toch uit.

—

Ik koos ervoor een voetenbankje te bekleden met een idyllisch sprookjestafereel dat doet wegdromen. Ik begon met het tekenen van een patroon waarna ik het patchwork knipte en stikte. Hierin verwerkte ik verschillende stoffen van Lotte Martens (TUR TUR 014, Lunari Yellow, Buteo 038,…). Daarna zandstraalde ik het bankje en als laatste bekleedde ik het met de stof. Het werd een arbeidsintensief project waarin ik mezelf op verschillende vlakken uitdaagde.

Ik vond deze wedstrijd alvast de max, waarvoor merci!

Naast de juryprijzen is er ook een publieksprijs voorzien. Deze krijg je bij de meeste likes. Stemmen kan vanaf 29/5 en ik houd jullie op de hoogte over waar dit kan.

Hop naar het volgende project! 🙂

 

De laatste week

De laatste week van mijn crowdfund gaat vandaag in.

Ik ging deze week als eens een kijkje nemen in een stoffenwinkel om ideetjes op te doen. En omdat stofjes kijken en dromen van projectjes gewoon leuk is!

Al die vrolijke, zomerse kleurtjes. Ik heb alvast zin om er in te vliegen 😉

Het doel is bijna gehaald, met nog 7 dagen op de teller is alles mogelijk. 

Daarom deze warme oproep om (nogmaals) te delen en te steunen waar mogelijk.

Een dikke merci! 

Liisa

Doelen

Een tijdje geleden strandde ik wat in therapie. Na de lange onderbreking door haar zwangerschapsverlof en mijn opname, lag de focus voornamelijk op ‘het gewone’ terug op de rails krijgen. Datgene dat voor mij toch nog een steeds een beetje ongewoon voelt: structuur.

Onze sessies zijn we altijd al begonnen met het overlopen van mijn structuur. Omdat deze goed loopt, is er ook ruimte om de therapeutische thema’s aan te pakken.

Maar ik had een schrik gepakt, ik durfde niet meer. Te bang voor een nieuwe crisis.

En dus stelde ik me wat vermijdend op. Onbewust weliswaar.

Gelukkig merkte zij dit op. Ik kreeg de opdracht mijn doelen voor mijn therapie opnieuw te formuleren. Bij het maken van deze lijst probeerde ik niet vanuit angst te redeneren, maar echt te voelen. En hoewel ik in dat voelen nog steeds geen held ben, lukte me dit vrij goed.

De lijst bleek uiteindelijk vrij uitgebreid te zijn en nadat we deze overlopen hadden, koos ik mijn eerste drie doelen uit.

Met een bang hartje maar vol hoop ga ik terug aan de slag!

Rollercoaster

De laatste dagen waren van rollercoaster-formaat. 

Naast het aanwezige verdriet ligt mijn systeem ook wel wat overhoop. Waarschijnlijk last van mijn intoleranties, niets ernstigs dus. Maar het maakt dat mijn lijf de afgelopen weken moe is. 

Verdriet, vermoeidheid en kortere nachten door de zenuwen. Het is geen goede combo. 

En dat ik dat vandaag geweten heb. 

Na de euforie van gisterenavond begon de dag met mijn multidisciplinair overleg. Zo een MDO houdt in dat alle betrokken behandelaars samen komen met mij. 

Best wel spannend, al bleken alle zenuwen totaal overbodig. Het werd een positief overleg. 

Daarna had ik les. 

Het begin van mijn laatste module van dit jaar. Ik volgde er al een handvol, maar nog nooit eerder had ik zo’n zware les. 

En hoewel ik normaal gezien hiermee wel terecht kan bij mijn klasgenoten, was dit vandaag allesbehalve het geval. 

Ik huilde na de les even uit en belde een vriendin op om daarna mij terug te trekken op mijn terras. 

In mijn hangmat probeer ik terug wat rust te vinden. Even geen zware verhalen en geen zorgen voor iemand op mezelf na.

Vanuit mijn veilige stekje kan ik de wereld aan. 

Eufoor

Gisteren zongen we met het koor ons jaarlijks concert. 

Concerten zingen blijft voor mij toch een spannende aangelegenheid. Zo wist ik gisteren van de zenuwen niet veel met mezelf aan te vangen. Deze nervositeit ebt gelukkig meestal weg vanaf het eerste nummer. 

En dat was ook gisteren het geval. 

Na een moeilijke generale zongen we een topconcert.  

(Ik blijf het trouwens fascinerend vinden hoe de regel ‘slechte generale, goed concert’ zo vaak klopt.) 

Het resultaat: veel complimenten van vreemden, trotse luisteraars, en twee fiere beste vriendinnen. 

En een eufore ik. 

Na alle zenuwen en het gestress, was de ontlading zo groot! 

Zalig. 

Minder zalig was de slapeloze nacht die volgde door het positieve geraas in mij, want met een drukke, spannende dag voor de boeg zou ik mijn slaap wel kunnen gebruiken.

Een ding is zeker. Ik ga de komende dagen nagenieten van deze mooie avond. En dat ik deze ook een beetje moet uitzweten in de vorm van vermoeidheid, neem ik er graag bij :).