En opeens was je weg.
Geen briefje, geen aankondiging. Slecht een zeer beperkte selecte groep wist hiervan. Het was dus plots voor velen van ons.
Het lijden werd je te zwaar. En hoe begrijpelijk ik dit vind.
En toch raakt het me op meer facetten dan dat het overlijden van een kennis me meestal doet.
Ik ging er namelijk vanuit dat, bij het kiezen voor euthanasie, je voor een serene optie kiest.
Die visie veranderde niet meteen helemaal, maar waar ik wel achter kwam is dat dit niets aan de achtergelaten leegte doet en dat het enkel serener kan zijn als je ervan wist.
En zo leer jij me zelf in ons laatste ‘contact’ nog heel wat bij en weet je me weer doen reflecteren, Jeroen.
En dat zijn maar twee facetten van de hele hoop kwaliteiten die ik aan je al missen!
