F.

Hartverscheurend en irreëel. Dat was het nieuws dat we vorige week kregen.

F., een medepatiënt uit een vorige opname, verloor na 13 jaar vechten de strijd met haar eetstoornis.

Naast het verlies van een prachtig, warm persoon, raakt dit nieuws mij op nog een andere manier: het dodelijke van een eetstoornis komt opeens wel heel dichtbij. De roofbouw die je als patiënt op je lichaam maakt, wordt pijnlijk duidelijk.

Een week later blijft er, naast verdriet, vooral strijdlust hangen: ik kan dit niet aannemen als een logisch gevolg. Dit mag niet mijn toekomst zijn.

Naast een eyeopener is dit ook een mega motivator om te blijven vechten voor een gezonder lijf en leven.

Advertenties

Halfweg

Ik ben hier op mbu in week twee en dus al bijna halfweg mijn verblijf. Tijd om even de balans op te maken, zo besliste de hoofdarts.

Naast het evaluatiemoment dat normaal in week vier valt, kreeg in er ook een in week twee. Vandaag dus.

Het werd een positief gebeuren waarbij ik te horen kreeg dat ik een constructieve en zorgende rol opneem binnen de groep, maar ook dat ik bijzonder streng ben voor mezelf.

Allemaal heel herkenbaar. En omdat ik hier echt wel verandering in wil, koppel ik hier meteen een doel aan vast.

Kleine concrete stappen naar een mildere ik!

Getuigen

Getuigen.

Een talent van mij waar ik al vaker appèl op deed in het verleden. En toch was dit het laatste jaar eerder een uitzondering dat ik mijn verhaal inzette als iets destigmatiserend.

Tot vandaag.

In gasthuisberg loopt op dit moment een summerschool rond psychiatrie voor geneeskundestudenten die op het punt staan om hun specialisatie te kiezen. Aan onze afdeling was door onze hoofdarts gevraagd om onder de vorm van een gesprek ons verhaal wat te schetsen.

Ik stelde me kandidaat en getuigde vanmiddag voor het eerst na een lange tijd stilte.

En hoe zeker ik me voel om te praten over mijn psychotische kwetsbaarheid, zo onzeker word ik nog steeds als het rond mijn eetstoornis gaat.

Het werd een mooi gesprek waarin we denk ik wel geslaagd zijn om het complexe van een eetstoornis toch een beetje te schetsen.

Het getuigen op zich smaakt naar meer. En dat is maar goed ook, want volgende week mag ik een stukje vertellen over de prikkelarme ruimte op het GGZ-congres.

Ik kijk er vol spanning naar uit!

Moe

de afgelopen week was een heftige week.

Het was van tevoren geweten dat dingen zoals een druk(ker) therapieprogramma en kortere nachten, triggerend zijn voor mij. En het reduceren van eetgestoord gedrag zorgt ook voor extra spanning. Deze dingen maken mij moe en overprikkeld, waardoor het psychotische stuk in mij wel eens aangewakkerd kan worden. Ik was dus op voorhand al waakzaam op klachten die hiermee te maken hebben.

In het begin van de week nam ik samen met een verpleegkundige dan ook even de tijd om een plan te maken voor wanneer ik merk dat de vermoeidheid me parten speelt en ik terug meer schimmen krijg. Het faseplan is er ondertussen en ik kan er me volledig in vinden. Het bestaat uit 3 fasen waarin ik afspraken maak rond hoe ik mijzelf constructief kan bezighouden met toch genoeg rust en extra slaap in de planning.

Mijn hoop was dat ik de fasen niet nodig zou hebben: gedurende heel deze maand op fase nul. Niet echt realistisch, dat wist ik ook wel.

De overprikkeling voelde ik toenemen doorheen de week. Het wazig gevoel steeg en ik voelde me moeër met de dag. Ik merk dat ik last heb van verschuivende klachten. De spanning die ik vroeger reguleerde via mijn eetstoornis,  blijft doordat ik terug normaal eet in mijn lijf zitten. Dat leidt dan weer tot een grotere onrust en moeite met ontspannen. Slapen werd weer moeilijker, waardoor ik verder in een vicieuze cirkel van vermoeidheid en psychotische symptomen zak.

Ik sprak met het team een uur af waarop ik ga slapen, maar dat kon niet voorkomen dat ik deze ochtend voor het eerst een fase verhoogde. Ik sliep wat bij in de voormiddag, maar zelfs dat baatte niet.

Ik heb al heel de dag enge schimmen die voorbij komen en ik voel me angstig en achterdochtig.

Morgen staat er daarom rust op mijn programma zodat ik er volgende week weer tegenaan kan gaan.

 

Uitputtingsslag

Mijn eerste dag op mbu was een uitputtingsslag!

Ik begon deze dag al heel vroeg en na een zeer onrustige nacht waarin de slaap ver zoek was.

Een verkeerde kamer, allemaal nieuwe mensen, meer eten dan me lief is en enkele fysieke onderzoeken die toch altijd wel een beetje triggeren, maakten dat het een dag vol indrukken werd.

Met een zwaar hoofd en een dafalgan achter de kiezen, probeer ik nu wat tot rust te komen.

Het wordt een lange maand!

Waas

De afgelopen week woedde er een oorlog in mijn lijf.

Ik werd tijdens vorig weekend twee maal getriggerd door hetzelfde en vrijwel meteen nestelde de angst zich in mij.

Het begon dinsdag met een vlaag van paniek. En waar deze zich anders uit door dissociatie of decompensatie in iets psychotisch, had de paniek zich ditmaal in mijn lijf gesetteld.

Vlagen van wazigheid en beelden/herbelevingen gingen gepaard met een hevig schokkend lijf. En hoe meer ik deze spastische spieren probeerde te controleren, hoe erger het werd.

De combinatie van paniek en een zeer uitgesproken gewaarwording van mijn lijf, versterkte de ontreddering die ik voelde.

Er zat uiteindelijk niets anders op dan uitzweten, extra medicatie nemen en mij in de PAK leggen.

De laatste 36 uur waren iets beter. Gelukkig maar, want morgen maak ik een nieuwe start op mbu, en daar ben ik liefst zo helder mogelijk voor!

Symptoom-arm

Er gebeurde sinds mijn vorige post op deze blog en nu wel honderd-en-een dingen.

Om te beginnen ging ik voor twee weken op vakantie en daagde mezelf daar op artistiek vlak uit. En dat terwijl ik alleen ging, zonder iemand om ’s avonds even tegen te ventileren.

Dit ging de ene dag al wat beter dan de andere. Ik maakte op zestien dagen slechts één serieuze dip mee en ging hier constructief mee om. Ik kwam dus niet alleen moe, maar ook een beetje fier terug thuis.

Daarna ging alles heel snel. Ik ging terug naar Bierbeek en deed een intake voor mbu om verder te werken aan die verdomde zwarte wolk die mijn dagen blijft bepalen. En terwijl ik normaal gezien vier weken moest wachten, kreeg ik bericht dat ik morgen al kan starten.

Deze vaart is op zich wel Oké. Hij zorgt ervoor dat ik niet te veel kan twijfelen over genomen beslissingen. Ik ga gewoon mee met de stroom.

En zo zet ik morgen weer een belangrijke stap om dichter bij een symptoom-arm leven te komen, want enkel dan kan ik met traumaverwerking beginnen.

Droom

De schrijfcursus werd een succes en ook de zangworkshop lag me wel. Maar het fijnste vond ik de momenten samen met de koorvrienden achteraf.

Dat het laat werd en dat ik vroeg op moest, nam ik erbij. Er is een vermoeidheid die me vandaag parten speelt en waardoor ik voel dat sommige evenwichten nog fragiel zijn. Het werd een goeie oefening voor mij twee weken op buitenkunst.

Ik schreef, puzzelde en herschreef een heel aantal teksten waardoor ik iets met een rode draad kreeg. De zoektocht naar het meest gepaste woord en een mooi ritme in de zinnen die ik schreef, was zo fijn. Dit ging allemaal vlotter dan verwacht. Het werd een boek in zijn kinderschoentjes.

Ik werd helemaal ingedompeld in mijn schrijfsels, nu is het tijd om het boek even aan de kant te leggen zodat het wat kan rijpen.

En zo sleutelde ik deze dagen intensief aan mijn droom.

Popel

Ik popel om straks aan het schrijven te gaan. En dat heb ik deze nacht geweten.

Uren lag ik te woelen. Van mijn zij naar mijn rug naar mijn andere zij. Niets doen of een boek lezen. Alles probeerde ik uit en toch kon ik de slaap niet vatten.

Het is zeker niet de eerste slapeloze nacht in mijn leven. Maar uit ervaring weet ik dat de vermoeidheid na zo een nacht zich wel eens durft wreken.

Zo is vermoeidheid bijvoorbeeld een grote trigger voor achterdocht. En ook mijn schimmen komen dan meer voor én komen harder binnen. Ik pas hier dus best mee op.

Voor al die extra rust heb ik deze week nu echt eens geen goesting. Ik wil gewoon met de flow mee, en niet rekening moeten houden met al die bagage.

En toch zal ik tijd moeten maken om van de afgelopen nacht te recupereren. Omdat zelfzorg mij nu eenmaal het verste brengt.

Vakantie

Met de voorbereidingen op mijn schrijfweek van volgende week, kan het aftellen naar m’n vakantie nu echt beginnen.

De schrijfweek wordt een week waarin ik overdag mij ga bezighouden met het schrijven van een zelfgekozen project en dat met coaching van een professional.

’s Avonds volgt er dan een zangworkshop waar ik me samen met wat koorvrienden voor inschreef.

Volgende week wordt dus een beduidend drukkere week, maar ik zie het volledig zitten.

Het is meteen ook een goede test, want een week later vertrek ik voor echt op vakantie.

De bestemming? Twee weken artistieke workshops op buitenkunst. Mijn vaste zomerstop sinds een aantal jaar.

Ik popel om te gaan, maat ergens is er ook dat waakzame stukje in mij dat zich zorgen maakt over mijn slaap.

De dagen zijn daar lang, de nachten kort. Een grote valkuil voor mij, want slaap is nog steeds broodnodig.

Maar zelfs met de wetenschap dat rust belangrijk is en dat ik dit ga moeten inplannen in de volle dagen van buitenkunst, zie ik mijn vakantie volledig zitten 😊.