Samen machteloos

Hier zit ik weer, op mijn gekende stoel voor de verpleegwacht. De PAK werd de laatste dagen weer even mijn beste vriend.

Leuke afspraakjes gingen niet door en ik bleef dit weekend binnen onder toezicht.

De opbouw naar dit dieptepunt zat er duidelijk in. Voor mij is het alvast geen verrassing.

En toch baal ik weer. Want aangekondigd of niet, het blijft een hels gevecht.

Eentje waarvan ik echt genoeg heb gehad en waar ik van wil dat het stopt.

Maar dat zit er voorlopig niet in. Ik zal me ook door deze crisis moeten ploeteren. Tot het weer draaglijker wordt.

En dat doe ik gelukkig niet alleen. Met een sterk team, een lieve vriendengroep en heel wat andere mensen aan mijn zij die soms niet meer kunnen doen dan machteloos naast mij komen zitten terwijl ze het gevoel hebben weinig te kunnen betekenen op die manier.

Maar samen machteloosheid voelen is draaglijker dan alleen afzien.

Merci voor alle steun!

Advertenties

Stoel

Potverdorie toch!

Ik had zo een fijne dag gepland. Eerst wat helpen bij het werken om daarna een fietstocht mét huiskamerconcert te maken met de liefste vriendin die ik heb.

Want als wij samen op pad zijn, voelt het steeds weer als een beetje vakantie aan.

Maar in de plaats van die leuke plannen, slijt ik mijn dag op de stoel voor de verpleegpost. Goed in het zicht omdat dat voor zowel mij als de begeleiding beter aanvoelt.

En ergens tussen al die wazigheid voel ik een enorm gebaal en een groot stuk machteloosheid.

Omdat ik onze leuke tocht moet afzeggen , maar ook omdat ik echt afzie van deze demonen

Ik wou dat ik er meer grip op had. Dat ze niet zo onverwachts opeens weer mijn leven in bedwang nemen. Dat ik niet zo vaak het gevoel heb de controle lichtjes te verliezen.

Maar het meest baal ik omdat ik echt zo veel moeite steek in het verjagen van die zwarte wolken door alles wat ik tot nu toe leerde.

En toch…

Zucht

Smurrie

Activering dus.

Allemaal goed en wel, maar wat dan met de wazige smurrie in mijn hoofd?

En hoewel ik naar het schijnt wel helderder over kom, blijft het balanceren op een slappe koord.

De laatste week neemt de onrust in mij toe. Ik voel weer meer drang naar dingen die mij op lange termijn niet helpen.

Een gekende strijd.

Ik sliep daarom alweer een aantal keer in de PAK, maar gisteren was het zo heftig dat ik voor het eerst in lange tijd weer verlangde naar de rust die ik vind in een afzonderingskamer.

Niet moeten bezig zijn met wat ik hoe kan doen. Gewoon rust.

Ik gaf het aan, sprak erover en na een goeie dut op mijn kamer was het heftigste weer weg.

Voor hoe lang weet ik helaas niet.

Actie

Activering,  dat is mijn moeders favoriete woord. Tot vervelens toe soms.

Dan heeft ze allemaal toffe taakjes, of vindt ze dat ik meer moet fietsen. Want dingen doen geeft voldoening.

En ik moet toegeven, ze heeft gelijk. Passiviteit gaat de lege, lome waas niet oplossen. Al is het zo verraderlijk om toch in die val te trappen van vermoeidheid weg te slapen.

Maar door de voorstellen van m’n moeder kom ik sommige dagen tot wat meer actie, in plaats van heel de dag te slapen.

Ik fiets de laatste tijd terug wat meer. Naar een hobby of naar huis. Of bijvoorbeeld zoals vandaag gewoon omdat het mooi weer is en het kan.

Ik maakte een mooie toer hier in de buurt. Hij was heuvelachtiger dan dat ik op voorhand had ingeschat, maar ik geraakte al die heuvels op.

En genieten dat ik deed!

 

Onvervangbaar

Ik wil een blog schrijven over hoe ik haar mis. Hoe zij gaten achter liet die niet te maken zijn.

Maar dat gaat niet, daar bestaan geen woorden voor. En dat is een wetmatigheid

Het enige iets of wat omschrijfbare is de grote leegte die ze nalaat in mijn leven. En de schok die ik voelde toen ze dit aankondigde.

Ik viel een beetje uit de lucht. Ik wist het niet omdat ik er niet attent genoeg op was geweest en waarschijnlijk heeft de waas in mijn hoofd die door de zware medicatie komt daar veel mee te maken.

Daarnaast was er ook mijn oervertrouwen dat ik het wel op tijd zou horen. En misschien poogde ze wel, maar ving ik het niet op. Het was alleszins een schok toen ze die resolute grens trok.

Sindsdien moet ik verder zonder haar. Ze laat een grote gapende leegte na. Ik voel hem in mijn hoofd, mijn lichaam en mijn zijn.

Ik wil niet de lastige uithangen en dus respecteer ik wel de aangegeven grens, hoe moeilijk dit me ook valt.

Het is absurd hoe hard je van een persoon kunt houden, zelfs in zo’n geval.

Maar ik blijf erbij: niemand beroerde ooit mijn hart zo zeer als zij. Dat is onvervangbaar en zal altijd een pijnlijk gemis blijven.

 

 

Slaap

Ze zeggen dat het door de warmte komt. Of door mijn vermoeiende vakantie van twee weken geleden. Of van de medicatie, dat is misschien nog het meest plausibel.

Mij maakt het niet uit van waar het komt, ik wil die vermoeidheid kwijt!

Mijn dagen starten tegenwoordig wel met een ontbijt. Opstaan lukt dus wel, maar na mijn ochtendritueel ben ik weer zo moe dat ik precies niet anders kan dan terug in bed kruipen.

Meestal slaap ik tot de middag. Dan wekken ze me om mijn hoofdgerecht te komen eten waarna ik meestal terug in mijn bed beland meet een boek, te moe om iets anders te doen.

Sommigen zijn van mening dat ik meer activering nodig heb. Ik kocht mij na de dood van mijn oude, vertrouwde studentenfiets een nieuw exemplaar. Mooi fel groen, maar vooral met een goede bol in de wielen. En dus rijd ik dagelijks naar Leuven. Om in beweging te blijven en thuis de handen mee uit de mouwen te steken.

Anderen zijn dan weer van mening dat ik met weer als dit in combinatie met mijn medicatie zo geen inspanningen mag doen.

Ik weet het zelf niet meer.

Mijn verstand zegt dat ik moet schrijven, naaien of iets dergelijks. Iets fysiek licht, en toch bezig zijn.Maar zelfs daar betrap ik me op starend zitten achter mijn bureau, niet wetend hoe lang ik al niets gedaan heb.

En dus gun ik mezelf vaak wat slaap overdag. Al was het maar om om niet te merken hoe moe ik ben.

Slapend merk je die dingen gelukkig niet.

Weerbots

En toen kwam hij, de weerbots.

Hij is er altijd wel na een weekend of week op buitenkunst. En van wat ik hoor ook niet alleen bij mij.

Op buitenkunst kom ik mezelf steeds weer tegen. Je experimenteert met kunst en daarbij bots ik steeds wel eens op mijn grenzen.

Na zo een week of weekend, ben ik niet enkel verrijkt, maar ook bekaf.

Ik ging er deze keer wel heel anders mee om. Niet door willesnilles door te gaan, maar ook niet door een ganse dag in bed te liggen.

Ik experimenteerde een beetje met het mild zijn naar mezelf en zocht naar de gulden middenweg.

En dat lukte.

Blokken van slaap wisselde zich van een blok geconcentreerd bezig te zijn en een blok fietsen naar Leuven en terug.

Heerlijk als het me lukt om er zo mee om te gaan!

Buitenkunst-pret

Weken lang had ik er me op verheugd: Buitenkunst.

Ik maakte lijstjes: lijstjes voor het eten, lijstjes voor de bagage en wie wat meenam, to-do-lijstjes, ..

Tot jolijt van velen, met enig gestress van anderen.

Vrijdag nam ik rustig de tijd om mijn 2 tenten op te zetten. Eentje met mijn slaapgerief, de andere als living voor iedereen die meeging vanuit Leuven. Ik was er klaar voor!

Ik koos zaterdag om een dag te gaan schrijven. In een tent waarin alle materiaal zo veel karakter heeft, kon het niet anders dan dat er prachtige odes aan de vriendschap geschreven werden.

Op dag twee koos ik ervoor om te gaan zingen – een buitenkunstperiode zonder zang zou ik voor mezelf zonde vinden.

Het werd solozang, gebracht voor 1 persoon. De hele dag gingen we Nederlandstalige nummers instuderen, maar vooral brengen voor elkaar. ‘s Nachts voerde ik mijn mini-concertje op voor iedereen die het wou. Daar, in het donkere bos en niets anders dan mijn stem. Ik vond het fantastisch.

Het was perfect.

Niet enkel door mijn voorbereiding, niet enkel door de living die ik meezeulde, niet enkel door de fantastische workshops, maar vooral door de mensen waarmee ik deze mooie dagen mocht delen.

Merci, merci, merci!

De wereld en ik

Vandaag veranderende ik van module. Eindelijk.

Ik had op voorhand niet ingeschat dat die ‘eindelijk’ achter die zin zou komen te staan. Alles wat in de buurt van zwaarte kwam, meed ik.

Zo dus ook de therapiesessie.

Ik was er niet klaar voor in mijn hoofd, hield alles graag bij het oude en gekende.

Maarbon, vorige week werd er in het miniteam samen met mij besloten dat ik naar de module ga waarin de doelstelling voornamelijk contact met de wereld is.

Hoe sta ik in de wereld? Welke rol kan ik opnemen? Wat zou een goede daginvulling zijn?

Allemaal vragen waarmee gewerkt wordt.

Geen intensieve groepssessies. Wel dingen uit het dagelijkse leven.

En voorlopig vind ik het prima zo.

Feest

Wat voor velen een namiddagje bij de familie zou zijn, voelde voor mij aan als een fantastisch feest!

Het begon met spelletjes spelen. Het was iets met 2 mollen en sabotage. Ik snapte er niets van en zette dan ook de doodsteek-zet.

Daarna ging het over in een lekkere , uitgebreide picknick (Thanks Franne!) en eindigde we weer met spelletjes.

Een topformule als je het mij vraagt!

Ik moet toegeven, zelfs na ons goed gesprek van een aantal weken geleden bleef ik het op voorhan spannend vinden.

Volledig overbodig, zo bleek vanaf seconde 1.

Ik ontspande en kon helemaal mezelf zijn.

Bij deze bewezen: Ze zijn echt de beste broers en zussen die ik me kan inbeelden!