Waas

De afgelopen week woedde er een oorlog in mijn lijf.

Ik werd tijdens vorig weekend twee maal getriggerd door hetzelfde en vrijwel meteen nestelde de angst zich in mij.

Het begon dinsdag met een vlaag van paniek. En waar deze zich anders uit door dissociatie of decompensatie in iets psychotisch, had de paniek zich ditmaal in mijn lijf gesetteld.

Vlagen van wazigheid en beelden/herbelevingen gingen gepaard met een hevig schokkend lijf. En hoe meer ik deze spastische spieren probeerde te controleren, hoe erger het werd.

De combinatie van paniek en een zeer uitgesproken gewaarwording van mijn lijf, versterkte de ontreddering die ik voelde.

Er zat uiteindelijk niets anders op dan uitzweten, extra medicatie nemen en mij in de PAK leggen.

De laatste 36 uur waren iets beter. Gelukkig maar, want morgen maak ik een nieuwe start op mbu, en daar ben ik liefst zo helder mogelijk voor!

Advertenties

Symptoom-arm

Er gebeurde sinds mijn vorige post op deze blog en nu wel honderd-en-een dingen.

Om te beginnen ging ik voor twee weken op vakantie en daagde mezelf daar op artistiek vlak uit. En dat terwijl ik alleen ging, zonder iemand om ’s avonds even tegen te ventileren.

Dit ging de ene dag al wat beter dan de andere. Ik maakte op zestien dagen slechts één serieuze dip mee en ging hier constructief mee om. Ik kwam dus niet alleen moe, maar ook een beetje fier terug thuis.

Daarna ging alles heel snel. Ik ging terug naar Bierbeek en deed een intake voor mbu om verder te werken aan die verdomde zwarte wolk die mijn dagen blijft bepalen. En terwijl ik normaal gezien vier weken moest wachten, kreeg ik bericht dat ik morgen al kan starten.

Deze vaart is op zich wel Oké. Hij zorgt ervoor dat ik niet te veel kan twijfelen over genomen beslissingen. Ik ga gewoon mee met de stroom.

En zo zet ik morgen weer een belangrijke stap om dichter bij een symptoom-arm leven te komen, want enkel dan kan ik met traumaverwerking beginnen.

Droom

De schrijfcursus werd een succes en ook de zangworkshop lag me wel. Maar het fijnste vond ik de momenten samen met de koorvrienden achteraf.

Dat het laat werd en dat ik vroeg op moest, nam ik erbij. Er is een vermoeidheid die me vandaag parten speelt en waardoor ik voel dat sommige evenwichten nog fragiel zijn. Het werd een goeie oefening voor mij twee weken op buitenkunst.

Ik schreef, puzzelde en herschreef een heel aantal teksten waardoor ik iets met een rode draad kreeg. De zoektocht naar het meest gepaste woord en een mooi ritme in de zinnen die ik schreef, was zo fijn. Dit ging allemaal vlotter dan verwacht. Het werd een boek in zijn kinderschoentjes.

Ik werd helemaal ingedompeld in mijn schrijfsels, nu is het tijd om het boek even aan de kant te leggen zodat het wat kan rijpen.

En zo sleutelde ik deze dagen intensief aan mijn droom.

Popel

Ik popel om straks aan het schrijven te gaan. En dat heb ik deze nacht geweten.

Uren lag ik te woelen. Van mijn zij naar mijn rug naar mijn andere zij. Niets doen of een boek lezen. Alles probeerde ik uit en toch kon ik de slaap niet vatten.

Het is zeker niet de eerste slapeloze nacht in mijn leven. Maar uit ervaring weet ik dat de vermoeidheid na zo een nacht zich wel eens durft wreken.

Zo is vermoeidheid bijvoorbeeld een grote trigger voor achterdocht. En ook mijn schimmen komen dan meer voor én komen harder binnen. Ik pas hier dus best mee op.

Voor al die extra rust heb ik deze week nu echt eens geen goesting. Ik wil gewoon met de flow mee, en niet rekening moeten houden met al die bagage.

En toch zal ik tijd moeten maken om van de afgelopen nacht te recupereren. Omdat zelfzorg mij nu eenmaal het verste brengt.

Vakantie

Met de voorbereidingen op mijn schrijfweek van volgende week, kan het aftellen naar m’n vakantie nu echt beginnen.

De schrijfweek wordt een week waarin ik overdag mij ga bezighouden met het schrijven van een zelfgekozen project en dat met coaching van een professional.

’s Avonds volgt er dan een zangworkshop waar ik me samen met wat koorvrienden voor inschreef.

Volgende week wordt dus een beduidend drukkere week, maar ik zie het volledig zitten.

Het is meteen ook een goede test, want een week later vertrek ik voor echt op vakantie.

De bestemming? Twee weken artistieke workshops op buitenkunst. Mijn vaste zomerstop sinds een aantal jaar.

Ik popel om te gaan, maat ergens is er ook dat waakzame stukje in mij dat zich zorgen maakt over mijn slaap.

De dagen zijn daar lang, de nachten kort. Een grote valkuil voor mij, want slaap is nog steeds broodnodig.

Maar zelfs met de wetenschap dat rust belangrijk is en dat ik dit ga moeten inplannen in de volle dagen van buitenkunst, zie ik mijn vakantie volledig zitten 😊.

Evenwicht

Net te weinig of net genoeg.

Het blijft een verdomd moeilijke evenwichtsoefening. En na het gevecht boven mijn bord houdt het niet op.

Want wat dan met de voeding die ik binnenkrijg? Kan ik dit lijflijk gevoel aan? Kan ik het aan om te voelen dat ik mijn lijf voed en er zo voor zorg?

Het is daar dat de hele knoop van deze eetstoornis zit: in hoeverre kan ik het gewaar worden van mijn lijf tegengaan. In hoeverre krijg ik alle gevoelens die mijn lijf uitzendt, uitgeschakeld?

Op zich wel fascinerend hoe dit systeem zich heeft ontwikkeld. Het zit vernuft in elkaar.

Als ik aan de ene kant wat bijsleutel, compenseert de andere kant dit. Zoals bij de wet van de communicerende vaten.

Het systeem houdt de destructie op die manier gaande.

En hoezeer ik ook probeer, op dit moment kan ik soms niet anders dan mij over te geven aan dat zeer goed ontwikkelde systeem.

Ik kan het nóg niet…

Zwaarte

Tweeëntwintig februari tweeduizendtien. Vanaf toen ken ik haar al.

Ik herinner me ons eerste gesprek nog heel goed. Ik werd voorgesteld door een vriendin, waarop zij een stuntelig mopje maakte.

Niets in mij vermoedde toen de mooie tijd die we zouden krijgen.

Onze vriendschap overschreed het magische getal van zeven jaar. Want na zeven jaar vriendschap zou deze voor het leven zijn, zo zegt de flair.

En toch kwam er een deuk in onze relatie, waar onze vriendschap onder ging lijden. Tot op het punt dat we bij een breuk terecht gekomen zijn.

Ik voel een groot gat in mijn borst. De afstand tussen ons raakt mij enorm. Ik mis haar zo.

Ik doe heel hard mijn best om om te gaan met haar grens, maar ik moet toegeven dat het me nog zwaar valt. Dan maak ik iets mee en wil ik dat kei graag met haar delen. Of dan zie ik iets wat me aan haar doet denken en dan vraag ik me af hoe het met haar gaat.

Het valt me zwaar..

Paradox

Het loopt mis.

Ik zit vast in een vicieuze cirkel van reflux die doet braken en het braken dat reflux geeft.

Ik sprak er gisteren over met een ervaringsdeskundige en maakte me hardop de bedenking dat ik me soms afvraag of het een disciplinekwestie is.

Zelfstigma ten top.

Een eetstoornis heeft weinig met zelfdiscipline te maken.

Andere keren voel ik me er zo machteloos tegenover. Dan vervaagt het gevoel dat ik een keuze heb volledig en voel ik me overgeleverd aan die eetstoornis. Een overspoelend gegeven.

Hierbij probeer ik controle te bekomen door mijn wel of niet eten en braken, terwijl het resultaat steeds weer een gevoel van controleverlies is.

Een ding is me wel duidelijk: ik vind deze paradoxale situatie niet tof!

Bewogen

Het was me tot nu toe al een bewogen dagje.

Ik stond, na een veel te korte nacht, vroeg op voor onze uitstap.

En spannend dat dat was!

Vanuit het plan om te activeren en het plan mijn lijf liever te zien, kwamen we tot een geschikte activiteit die zelfs nog plezant is ook!

Win-win-win.

Het werd een oude hobby van mij die ik vandaag terug oppakte: baantjes trekken.

En omdat ik het allemaal toch wel heel spannend vond, ging mijn individuele begeleidster mee.

Het was super plezant.

Nadien had ik mijn miniteam.

Met alle hulpverleners die zich bezig houden met mijn traject binnen de afdeling en ik zaten we rond de spreekwoordelijke tafel. En dat is altijd wel een beetje spannend.

Het ging over de moeilijke periode, maar ook over de stappen die ik in de goede richting wist te zetten.

Al bij al was ik zeer tevreden.

En omdat ik dus mijn dosis spanning voor vandaag al wel gehad heb, vind je me voor de rest van de dag met mijn neus in een boek.

Zalige me-time als je ’t mij vraagt!

Vakantie

Een gezellige babbel, een beetje zon en een zwembad. Meer had ik niet nodig voor me op en top op vakantie te voelen.

Ik ging zwemmen in de tuin van een straffe madam.

En gezellig dat dat was!

Wat mij betreft was deze zwembadpret voor herhaling vatbaar.

Merci, lieve Anne!