Waakzaam

“Of ik niet gewoon voor altijd dezelfde medicatie kan nemen?”

Dat vroeg zij me gisteren als een bezorgde vriendin naar aanleiding van mijn verhoogde achterdocht. Want die is er helaas terug sinds ik weer medicatie afbouw. 

Een mooie, gevatte en bezorgde opmerking die ik volledig snap. Het zette me ook aan het denken over mijn houding ten opzichte van mijn medicatie. 

Is het per se nodig het risico op te zoeken dat gepaard gaat met medicatie afbouwen? Waarom mij niet gewoon neerleggen bij een combinatie waarop ik stabiel ben? Ook al is dit dan wat meer.

Toch vrees ik dat het antwoord op haar vraag helaas neen is. 

Op het continuüm met als uitersten geen last en psychotisch fluctueerde ik het afgelopen jaar nog te fel. Een verhoging van mijn medicatie was een half haar geleden dus nodig.

Maar sederende medicatie met veel lastige bijwerkingen neem ik natuurlijk liefst zo kort mogelijk. Er werd weer in overleg een traag afbouwschema opgesteld. 

Vlak voor een van de laatste stappen kreeg ik weer last. 

De overtuiging dat mensen het over mij hebben, sloop mijn hoofd binnen. Gelach op staat moest wel om mij gaan en slechte intenties zijn overal. 

Ik staakte het schema en vanaf nu is het afwachten hoe het verder evolueert. 

Het blijft balanceren op een slappe koord. Een vermoeiende, eindeloze zoektocht.

Maar voorlopig geen reden tot paniek. Ik blijf waakzaam over mezelf, verzorg me goed en laat me omringen door mensen die me enorm veel deugd doen. 

Let’s dream

Zij die mijn crowdfund of facebookpagina volgen, zagen misschien al wel een eerste foto passeren, maar bij deze deel ik graag het eindresultaat.

Voor moest je nog niet mee zijn: ik neem deel aan de ‘Let’s Party Contest’ van Lotte Martens. Daarbij maak je een naaisel met onder andere stoffen van haar.

Ik koos ervoor om in te zetten op originaliteit en bekleedde een voetbankje.

Ik vind het jammer dat ik vergat om een voor-foto te nemen, maar laten we zeggen dat het er nogal ouderwets uitzag. Dit is hoe het er nu uitziet:

 

Mijn inzending mail ik vandaag met deze begeleidende tekst:

Er was eens, nog niet zo lang geleden, een droom.

Terwijl de wind woei door haar haren, haar mooie gouden haren,  zat zij opgesloten in haar zolderkamer. Eenzaam en dromend over mooie creaties en verbinding tussen mensen.

Wat ze niet wist, was dat ze zelf een creatie was. Een mooi plaatje dat verbinding schiep tussen de mensen die haar samen tot leven wekten. Van de brainstorm aan de ontbijttafel naar de hulp bij het zandstralen van het voetenbankje tot aan het bekleden met de gestikte stof.

Het werd een mooie samenwerking. En zo kwam haar droom toch uit.

—

Ik koos ervoor een voetenbankje te bekleden met een idyllisch sprookjestafereel dat doet wegdromen. Ik begon met het tekenen van een patroon waarna ik het patchwork knipte en stikte. Hierin verwerkte ik verschillende stoffen van Lotte Martens (TUR TUR 014, Lunari Yellow, Buteo 038,…). Daarna zandstraalde ik het bankje en als laatste bekleedde ik het met de stof. Het werd een arbeidsintensief project waarin ik mezelf op verschillende vlakken uitdaagde.

Ik vond deze wedstrijd alvast de max, waarvoor merci!

Naast de juryprijzen is er ook een publieksprijs voorzien. Deze krijg je bij de meeste likes. Stemmen kan vanaf 29/5 en ik houd jullie op de hoogte over waar dit kan.

Hop naar het volgende project! 🙂

 

De laatste week

De laatste week van mijn crowdfund gaat vandaag in.

Ik ging deze week als eens een kijkje nemen in een stoffenwinkel om ideetjes op te doen. En omdat stofjes kijken en dromen van projectjes gewoon leuk is!

Al die vrolijke, zomerse kleurtjes. Ik heb alvast zin om er in te vliegen 😉

Het doel is bijna gehaald, met nog 7 dagen op de teller is alles mogelijk. 

Daarom deze warme oproep om (nogmaals) te delen en te steunen waar mogelijk.

Een dikke merci! 

Liisa

Doelen

Een tijdje geleden strandde ik wat in therapie. Na de lange onderbreking door haar zwangerschapsverlof en mijn opname, lag de focus voornamelijk op ‘het gewone’ terug op de rails krijgen. Datgene dat voor mij toch nog een steeds een beetje ongewoon voelt: structuur.

Onze sessies zijn we altijd al begonnen met het overlopen van mijn structuur. Omdat deze goed loopt, is er ook ruimte om de therapeutische thema’s aan te pakken.

Maar ik had een schrik gepakt, ik durfde niet meer. Te bang voor een nieuwe crisis.

En dus stelde ik me wat vermijdend op. Onbewust weliswaar.

Gelukkig merkte zij dit op. Ik kreeg de opdracht mijn doelen voor mijn therapie opnieuw te formuleren. Bij het maken van deze lijst probeerde ik niet vanuit angst te redeneren, maar echt te voelen. En hoewel ik in dat voelen nog steeds geen held ben, lukte me dit vrij goed.

De lijst bleek uiteindelijk vrij uitgebreid te zijn en nadat we deze overlopen hadden, koos ik mijn eerste drie doelen uit.

Met een bang hartje maar vol hoop ga ik terug aan de slag!

Rollercoaster

De laatste dagen waren van rollercoaster-formaat. 

Naast het aanwezige verdriet ligt mijn systeem ook wel wat overhoop. Waarschijnlijk last van mijn intoleranties, niets ernstigs dus. Maar het maakt dat mijn lijf de afgelopen weken moe is. 

Verdriet, vermoeidheid en kortere nachten door de zenuwen. Het is geen goede combo. 

En dat ik dat vandaag geweten heb. 

Na de euforie van gisterenavond begon de dag met mijn multidisciplinair overleg. Zo een MDO houdt in dat alle betrokken behandelaars samen komen met mij. 

Best wel spannend, al bleken alle zenuwen totaal overbodig. Het werd een positief overleg. 

Daarna had ik les. 

Het begin van mijn laatste module van dit jaar. Ik volgde er al een handvol, maar nog nooit eerder had ik zo’n zware les. 

En hoewel ik normaal gezien hiermee wel terecht kan bij mijn klasgenoten, was dit vandaag allesbehalve het geval. 

Ik huilde na de les even uit en belde een vriendin op om daarna mij terug te trekken op mijn terras. 

In mijn hangmat probeer ik terug wat rust te vinden. Even geen zware verhalen en geen zorgen voor iemand op mezelf na.

Vanuit mijn veilige stekje kan ik de wereld aan. 

Eufoor

Gisteren zongen we met het koor ons jaarlijks concert. 

Concerten zingen blijft voor mij toch een spannende aangelegenheid. Zo wist ik gisteren van de zenuwen niet veel met mezelf aan te vangen. Deze nervositeit ebt gelukkig meestal weg vanaf het eerste nummer. 

En dat was ook gisteren het geval. 

Na een moeilijke generale zongen we een topconcert.  

(Ik blijf het trouwens fascinerend vinden hoe de regel ‘slechte generale, goed concert’ zo vaak klopt.) 

Het resultaat: veel complimenten van vreemden, trotse luisteraars, en twee fiere beste vriendinnen. 

En een eufore ik. 

Na alle zenuwen en het gestress, was de ontlading zo groot! 

Zalig. 

Minder zalig was de slapeloze nacht die volgde door het positieve geraas in mij, want met een drukke, spannende dag voor de boeg zou ik mijn slaap wel kunnen gebruiken.

Een ding is zeker. Ik ga de komende dagen nagenieten van deze mooie avond. En dat ik deze ook een beetje moet uitzweten in de vorm van vermoeidheid, neem ik er graag bij :). 

Oeverloos

Verdriet.

Ik schreef er mijn vorig blogbericht over en zou er nog veel meer over kunnen schrijven.

Verdriet over de grote prullen en kleine pijntjes. Of over het moeten missen van liefdes en verdriet om het kleine kind.

Soms lijkt het oeverloos, soms totaal afwezig. Meestal sluimert het doorheen mijn dagen, zich uitend als een zware brok of een slepende vermoeidheid.

De laatste tijd valt het eerder onder het oeverloze.

Mijn bed roept meer als daarvoor, mijn structuur slabakt en er is terug symptoomdrang. Allemaal dingen die me beangstigen en wat verlammen. Waarna de verlamming en de angst me weer verdrietig maken.

Een vicieuze cirkel dus. Eentje die ik het liefst zo snel mogelijk doorbroken zie. Maar verdriet is een emotie, en laat een emotie nu net iets zijn dat zich niet laat sturen.

Een psycholoog vertelde me ooit dat het niet het verdriet is dat je lamlegt, maar het wegdrukken van de emotie. En hoe simplistisch dit ook klinkt, dit was voor mij een hele openbaring. Sindsdien probeer ik dus (onaangename) emoties als verdriet toe te laten.

Geen evidente opgave als je ’t mij vraagt!

Dus stuur ik mijn gedrag wat bij: ruimte maken om stil te staan en actief aan de slag te gaan met wat er in mij speelt. Kijken naar het verdriet en het oké vinden dat het er is.

Ik zet alleszins door, leunend en vertrouwend op de sterke stukken in mezelf. Met als motivatie al die leuke, mooie vooruitzichten in mijn leven. Want ik weet waar ik vooral niet naar terug wil!

 

Scheurkalender

Daar zat ik dan, op mijn wekelijkse afspraak bij de therapeut. Huilend. 

Waarom exact dan kan ik niet zeggen, ik weet het niet. Al had ik dit moeten zien aankomen, het was me die ochtend al verteld.

Voor oud op nieuw kreeg ik namelijk een scheurkalender van een tijdschrift waar ik dagelijks een blaadje afscheur. Meestal om te ontdekken dat de spreuken die er op staan te zweverig zijn voor mij. 

Maar gisteren niet. Gisteren stond er geen uitgebreide spreuk of meditatie oefening op het blaadje, er stond enkel: Huilen mag. 

De meeste zweverige spreuken drop ik meteen in de papierbak. Deze hield ik bij. 

Iets intrigeerde mij aan deze zin en de timing ervan.

Misschien opdat ik de afgelopen week vast liep in de zwaarte van mijn verdriet?

Een ding is zeker. Het luchtte enorm op: ik voelde me stukken lichter en het lukte me terug in actie te schieten. 

En dat was welkom, want met een sollicitatie en een examen op de planning, was er wel wat voorbereiding en studietijd nodig! 

Crowdfunding

Zoals jullie vast en zeker al weten, ben ik de laatste tijd veel bezig met het naaien van kledij en andere zaken.

Voorlopig werk ik vanuit mijn studio, maar ik droom al een tijdje van een eigen atelierruimte. Dagelijks probeer ik een aantal uur uit te trekken om te naaien waarbij ik steeds op zoek ga naar uitdagende projectjes.

Met mijn oud en simpel toestel bots ik steeds meer op de beperkingen van deze machine. Tijd voor een nieuw toestel dus, als ik verder wil kunnen evolueren.

Met mijn zelf ontworpen labeltjes en veel ambitie droom ik van een Singer Quantum om nog meer mensen blij te maken met mijn creaties.

Om dit te verwezenlijken, doe ik beroep op Crowdfunding.

Crowdfunding is een manier om via een concreet project geld in te zamelen. Hierbij zijn enkele dingen belangrijk:

1. Het gaat om een alles-of-niets-principe. Als ik mijn vooropgestelde doel niet behaal, krijg je gewoon je geld teruggestort.
2. De mensen die het project steunen lopen absoluut geen risico.
3. Er zijn geen extra kosten aan een gift verbonden.
4. Aan elke gift is een beloning verbonden.

Om dit alles te doen slagen, hoop ik zo veel mogelijk mensen te bereiken. Dit zal ik onder andere doen via een facebookpagina en mijn blog, maar ook jij kan mij helpen door mijn project te delen.

Ben je benieuwd? Of al overtuigd? Vraag je je af wat die beloningen dan exact zijn? Neem dan gerust een kijkje op mijn link.

Wil je wel steunen, maar vind je niets terug in de beloningen die ik voorstel? Stuur me dan gerust een mailtje!

(Tip: je kan de beloningen ook altijd gebruiken als geschenkje)

Duizend keer dank!

Ik trap gewoon door

Een hele tijd geleden kwam ik in contact met te Gek!?

Vanaf het eerste gesprek kwam dit project al ter sprake en ik was meteen gewonnen voor het concept.

Met als jaarthema psychose, werd er als vervolg op een vorig project (doorgetrapt) mensen met een psychotische kwetsbaarheid gekoppeld aan bekende kunstenaars.

Mijn ontmoeting viel door omstandigheden bijna in het water. Maar er werd wat geschoven, agenda’s werden opnieuw samen gelegd en samen gingen we aan de slag.

En toen was het zo ver: de opening van de tentoonstelling waar zij en ik intens samen naartoe gewerkt hadden.

Het resultaat van mijn proces, maar ook van heel wat andere duo’s, kan je nog tot 16 mei bekijken in de Leuvense Universiteitsbibliotheek, het Guislainmuseum in Gent en het modemuseum van Antwerpen.

Veel plezier!